Cliff Stevens brengt hier op Red Flagg Productions met dit ‘selftitled album’  zijn tribute aan ‘slowhand’ Eric Clapton. Eric Clapton die zelf al meer dan 45 jaar de concertpodia teistert krijgt er meteen een ode aan hemzelf bij die naam waardig, maar niet alleen muzikaal zit het snor, zelfs visueel zijn er opmerkelijke gelijkenissen en dat merk je wanneer je de foto van Clapton op de hoes en eentje van Cliff gaat vergelijken en zo lijkt het er op of Edward Walter Fryer meer dan eens een scheve schaats heeft gereden al moeten we nu het verleden voor Eric niet nog verwarrender gaan maken dan het al is geweest.

Cliff Stevens is van geboorte Canadees en staat op zich zelf ook al meer dan 30 jaar op de planken als professioneel gitarist. Cliff kreeg de microbe te pakken toen hij in 1968 zowel Eric Clapton als Johnny Winter kon gaan bewonderen. Na de ‘jam’ van Clapton en ‘The Cream’ werd Cliff zowaar van zijn sokken geblazen en toen hij een paar maal Johnny Winter had mogen aanschouwen kwam bij hem het gevoel op dat ook hij een ganse dag ‘slow blues’ zou kunnen spelen en trok met zijn gitaar richting het legendarische ‘Coffee House’ in Montreal. Een plaats waar o.a. Frank Marino (Mahogany Rush) en Jimmy James aka Jimi Hendrix zich kind aan huis voelden, misschien omdat er toen op deze plaats nogal een vrije omgang met stimulerende middelen werd getolereerd. Het was rond die periode dat Cliff Stevens zich een ‘Gibson SG Les Paul’ aanschafte , een gitaar die hij tot op de dag van vandaag nog steeds is trouw gebleven.

Na blues kwam jazz voor Cliff, maar al gauw bekeerde hij zich vlug terug aan de blues door het ontdekken van Albert King, Albert Collins en Otis Rush en begon nummers te schrijven in het genre van blues waarmee deze heren roem en glorie verworven. Eind jaren ’90 werkte Stevens bijna de klok rond als gitarist in Casablanca (Marokko) alvorens hij zich begon toe te spitsen op het blueswerk van Eric Clapton.

De hoofdmoot van dit album bestaat uit eigen geschreven nummers al zijn er ook enkele covers op te vinden zoals ‘Got To Be Some Changes Made’ van Albert King. Maar ook eigen werk als het opzwepende ‘Finger Express’, waar hij me toch doet terug denken aan ‘Rude Mood’ van SRV, en de meer akoestische en ingetogen ballad ‘Blinded By The Sun’ zijn prachtig om naar te luisteren.  Dat Cliff het ook op rustgevende ballads heeft begrepen hoor je duidelijk met het mooie rustige , toch ook rockende, ‘Since I Met You’ en met de tearjerker ‘Crying My Heart Out’.

Als  performer van de Tribute to Eric Clapton’ brengt Cliff Stevens hier met dit album toch een staaltje van zijn kunnen en moeten we Cliff toch ook zonder tribute als een volwaardig en vakkundig bluesgitarist bestempelen. Great Job!